Πρόσφατα έμαθα να φτιάχνω καλούπι για τσιμέντο και είπα να το πάω ένα βήμα παρακάτω και να το συνδυάσω με χρωματιστή ρητίνη, υγρό γυαλί δηλαδή. Έφτιαξα μια πινακίδα με τον αριθμό του σπιτιού μου, θέλεις να δεις πως;

Αρχικά, χρειάστηκε να φτιάξω το καλούπι με τα νούμερα να δημιουργούν κενό για να μπει εκεί η ρητίνη. Αγόρασα 2 πλαστικά νούμερα τα οποία είχαν πάχος περίπου 3 χιλιοστά. Τα τοποθέτησα σε ένα κομμάτι ξύλο που είχα και – με το μάτι – αποφάσισα πόσο μεγάλη θα είναι η πινακίδα μου.

Έκοψα το ξύλο με το καινούργιο μου πριονάκι EasyCut 12 της Bosch και λείανα τις άκρες με γυαλόχαρτο. Μπορείς να λειάνεις με γυαλόχαρτο χεριού ή με κάποιο ηλεκτρικό εργαλείο.

Στη συνέχεια, ετοίμασα τα πλαϊνά του κουτιού. Πάντα με το μάτι, πρώτα έκοψα 2 πηχάκια στις ίδιες διαστάσεις με το ξύλο της βάσης. Με την βοήθεια ενός σφιγκτήρα, τα κράτησα στην θέση τους, έκανα τρύπα και μετά βίδωσα στις 2 άκρες. Προσοχή, εδώ δεν βάζουμε κόλλα στα ξύλα γιατί θέλουμε να μπορούμε να αποσυναρμολογήσουμε εύκολα το καλούπι μας.

Αφού ετοίμασα το καλούπι, κόλλησα τα νούμερα στην βάση με λίγη ταινία διπλής όψης (η οποία, όπως θα δεις παρακάτω, αποδείχτηκε πολύ λίγη τελικά…). Θυμήσου, τα νούμερα τα κολλάμε ανάποδα, σαν καθρέπτη, ώστε να βγουν σωστά όταν θα βγάλουμε το καλούπι.

Έφτιαξα το μείγμα με το τσιμέντο και το έριξα στο καλούπι. Μήπως ξέχασα κάτι; Ω, ναι, ξέχασα να βάλω κάποιου είδος λιπαντικό για να μην κολλήσει το τσιμέντο στο καλούπι. Εκείνη την στιγμή δεν μου φάνηκε σημαντικό, εντάξει ξύλο λέω είναι, πόσο θα κολλήσει πχια;

Και όντως με το ξύλο δεν είχα πρόβλημα. Με το που ξεβίδωσα τα πλαϊνά, μια χαρά βγήκε και η βάση, αλλά… χμ, τα νούμερα; Αυτά είχαν κολλήσει για τα καλά. Στην αρχή έξησα λίγο το περίγραμμα με την μύτη μιας βίδας και αν είχα σταματήσει εκεί θα είχα μια αξιοπρεπή πινακίδα με πλαστικά νούμερα. Ήθελα όμως να βάλω και την ρητίνη μου…

Τρύπησα το ένα νούμερο για να μπορέσω να το τραβήξω από κάπου και μαζί με αυτό βγήκαν και κομμάτια από το τσιμέντο μου! Συμφορά! Εδώ να σημειώσω ότι η συμφορά δεν οφείλεται μόνο στο ότι δεν έβαλα λιπαντικό αλλά και στο ότι βιάστηκα και αφαίρεσα το καλούπι πριν καλά καλά περάσουν 24 ώρες…

Ευτυχώς, είχα έτοιμο το καλούπι! Αυτή τη φορά κόλλησα με κόλλα στιγμής τα (καινούργια) νούμερα στην βάση, έβαλα λιπαντικό παντού ΚΑΙ βαζελίνη πάνω στα πλαστικά νούμερα. Όλα αυτά τα κόλπα μου τα έμαθε ο Ηλίας Καραντωνίου από την Χειροτέχνικα και μετά!

Ξαναέφτιαξα το μείγμα του τσιμέντου, αυτή τη φορά όμως πρόσθεσα και λίγη άμμο που μου έφερε ο πατέρας μου για να γίνει η πινακίδα μου πιο γερή.

Το άφησα να στεγνώσει καλά καλά και μετά από 2 μέρες, όταν αφαίρεσα τις βίδες, τα νούμερα έμειναν στην βάση, έχοντας δημιουργήσει όμορφα και ξεκάθαρα περιγράμματα. Τι χαρά!

Έτριψα το πίσω μέρος της πινακίδας με γυαλόχαρτο, καθάρισα τις σκόνες και πέρασα ένα χέρι προστατευτικό βερνίκι για πέτρα.

Αφού στέγνωσε και το βερνίκι, ήταν επιτέλους ώρα να αναμείξω το υγρό γυαλί (ρητίνη). Αυτή τη φορά επέλεξα το Liquid Resin Art, καθώς είναι ειδική ρητίνη για ρηχές επιφάνειες (1mm-15mm). Αφού ανακάτεψα στις σωστές αναλογίες, έβαλα και σκόνη που φωσφορίζει και άφησα το μείγμα στην ησυχία του για 20 λεπτά. Σε αυτό το διάστημα ανεβαίνουν στην επιφάνεια ότι φυσαλίδες είναι να δημιουργηθούν και έτσι τις γλυτώνεις από το έργο σου. Η συγκεκριμένη σκόνη που χρησιμοποίησα δίνει ένα όμορφο μπλε χρώμα στην ρητίνη, ενώ αν εκτεθεί σε φως, φωσφορίζει στο σκοτάδι!

Αποφάσισα να βάλω την ρητίνη με σύριγγα γιατί ήθελα ακρίβεια, δεν ήθελα να μου χυθεί εκτός περιγράμματος. Βοήθησα με μια οδοντογλυφίδα να πάει το μείγμα σε κάποιες στενές γωνίες και έβαλα όλη την πινακίδα μέσα σε ένα τάπερ κλείνοντας ελαφρώς – όχι αεροστεγώς – το καπάκι, ώστε να μην πάει σκόνη πάνω του.

Μετά από 2 μέρες, η πινακίδα μου ήταν έτοιμη. Την κόλλησα στον ξύλινο φτάχτη μας με δυνατή ταινία διπλής όψης και περιμένω να σκοτεινιάσει για να την καμαρώσω!

Γενικώς ήταν μια diy κατασκευή που την χάρηκα πολύ, παρά τις αναποδιές. Ευτυχώς το αποτέλεσμα με αποζημίωσε!

Ευχαριστούμε τους χορηγούς που μας πρόσφεραν τα υλικά και τα εργαλεία για αυτή την κατασκευή:

Τοποθέτηση προϊόντων